Rozdział 44

Kiedy rano się obudziłam, od razu pomyślałam, co Aleks miał na myśli w naszej poprzedniej rozmowie. To będzie niespodzianka?  Może gdzieś pojedziemy? Albo poznam jego rodzinę? Od razu w gonitwie myśli wzięły udział te złe. Co, jeśli ze mną zerwie? Mówił, że kocha. Nie, po rzeczach, które przeżyliśmy po prostu nie możemy się rozejść.

Wątpliwości męczyły mnie aż do momentu wejścia na stołówkę. Później przestałam się nad tym zastanawiać, bo Berenika  kazała mi sobie pomóc w wyborze sukienki na galę.

- Chwila, jaką galę? – zapytałam po chwili rozkojarzenia.

- Niedługo zaczynamy grać mecze. Co roku o tej porze organizują galę, na której będą wszystkie drużyny biorące udział w turnieju.

- Dokładnie kiedy i gdzie?

- Równiutko tydzień – na te słowa zdałam sobie sprawę, że tyle samo czasu zostało do przyjazdu Atanasijevića. – A ty masz w czym pójść?

- Tak, mam sukienkę i buty.

- Licz na to, że wpadnę ją dziś zobaczyć.

- Musisz? Miałam zamiar dziś gdzieś iść… - przykro mi, że musiałam skłamać, ale nie lubię, jak ktoś grzebie mi w szafie.

- A gdzie? – zapytała podejrzliwie.

- Na miasto. Umówiłam się z Igą – spojrzałam na przyjaciółkę porozumiewawczym wzrokiem, a ta, spostrzegając o co mi chodzi, mruknęła na potwierdzenie.

- Mogę z wami? Dawno nigdzie nie byłam…

- Jeśli ci odmówię, to się obrazisz, a jeśli nie, będę musiała wlec moje leniwe dupsko po całej galerii i biegać za tobą, kiedy ty szukasz ,,zdobyczy’’. Ciekawe, co mam wybrać… Już wiem! Nigdzie nie idę. Rezygnuję, przykro mi – uśmiechnęłam się delikatnie, żeby dziewczyna nie wyczuła słów, które aż ociekały obraźliwą treścią.

- Szkoda. A jutro gdzieś pójdziemy? Do jakiegoś klubu, albo coś… Podobno masz znajomości z ochroniarzem.

- Na pewno nie do klubu! Nie jestem typem imprezowiczki. Ewentualnie mogę pójść na gorącą czekoladę, albo coś. Poza tym, przyjaźnię się z ochroniarzem, ale tym naszym, ośrodkowym.

- Na gorącą czekoladę do galerii. Jeśli się na to nie zgodzisz, zacznę się targować, jakby chodziło o moje życie!

- Jutro o 16. Pasujeee?

- Słowo?

- Słowo, nawet harcerza – na te słowa Berenika się odczepiła, wstała i wyszła ze stołówki.

- Jeśli nie masz ręki do interesów, nigdy się z nią nie targuj – powiedziała Zuza Czyżnielewska, która od zawsze siedziała z nami przy stoliku.

- Nie pogardzę tą radą. Nigdy więcej targów z Berką. Kłóci się też tak zajadle?

- Gorzej. Tak wyparzony język oprócz niej ma chyba tylko nasza Majka – powiedziała o dziewczynie, która wyjątkowo dziś nie pojawiła się na śniadaniu, a zazwyczaj siedzi z nami.

- No, Tokarska, to ma słownictwo… - potwierdziła Iga.

- Ale przecież ona się prawie wcale nie odzywa! – zdziwiłam się.

- Kiedy przyjdzie co do czego, to nikt jej nie dorównuje. Jakiś czas temu kłóciła się z trenerem o miejsce w składzie. Świderek wyglądał po tym jak uciekający pies z podkulonym ogonem.

- Nieźle. Dobra, zbieram się, mam coś do załatwienia – wzięłam talerz ze stołu, zaniosłam go do okienka i ruszyłam po schodach na górę.

Wyjęłam telefon z kieszeni i zadzwoniłam do Aleksa. Rozmawialiśmy jakieś piętnaście minut, ale kiedy tylko poruszyłam temat, który mnie rano tak zastanawiał, chłopak znowu powiedział, że to nie rozmowa na telefon i się rozłączył. Przebrałam się w ciuchy do treningu i poczekałam, aż zrobi to Iga, która przyszła, kiedy skończyłam rozmawiać. Zeszłyśmy na dół, ona poszła na halę, a ja w drugą stronę korytarza, do pokoju fizjoterapeutów. Bartek już tam na mnie czekał.

- Cześć, mała. Co tam?

- Zgadnij. Albo ci powiem. Kiedy tu do ciebie szłam, goniły mnie krasnoludki i musiałam się schować w szybie wentylacyjnym. Tam spotkałam się z wielkimi kobrami, które uśpiłam gwiżdżąc. Poszłam dalej tym małym tunelem i trafiłam do Hogwartu. Nauczyli mnie grać w szachy czarodziejów i wypuścili, a ja się zgubiłam i trafiłam na arenę z Igrzysk Śmierci. Uciekając wpadłam w dziurę i spotkałam elfy ze Śródziemia, które zaprowadziły mnie do Shire’u. Tam usnęłam i teraz śni mi się to, co mówię. A co u ciebie?

- Cóż, moje przeżycia nie mają porównania do twoich, ale miło spędziłem czas. Czytaj – spałem.

- Spoko. Masuj tę kostkę, bo czasu nie ma.

- Mamy czas, nie musimy się spieszyć – powiedział i delikatnie zdjął mój but.

- Bartek! Ja serio chciałam iść na trening.

- No weź, młoda, nie pyskuj. Zaraz skończę.

- Po pierwsze, jakbyś nie zauważył, to nie jestem mała, po drugie, jestem już staruszką.

- Co ty gadasz?

- Że jak się nie pospieszysz, z mózgu ci się zrobi jajecznica po tym, jak upiekę ci głowę na rożnie.

- Grozisz mi?

- Ja tylko uprzedzam. Problem?

- Owszem. Czemu mi wyrywasz nogę? Miałem przecież masować.

- Ty chyba humoru dziś nie masz. Poza tym, starczy tego dobrego. Idziemy – założyłam buta i stabilizator, po czym wygoniłam chłopaka z pokoju. Zamknęłam za sobą drzwi, podbiegłam do oddalającego się fizjoterapeuty i wskoczyłam na barana. Poczochrałam mu włosy i krzyknęłam – Wio, koniku!

Chłopak przekręcił mnie sobie na klatkę piersiową i spojrzał w oczy. Przestraszyłam się i rozplotłam nogi z uścisku. Ustałam na ziemi i wydukałam ciche ,,przepraszam’’. Przecież on się we mnie zakochał. Nie mogę mu robić nadziei. Resztę drogi na siłownię szliśmy w milczeniu. Trening również nie minął przy miłej rozmowie. Bartek wydawał mi tylko polecenia co do ćwiczeń i obserwował pracę stopy.

Po treningu miałam godzinę czasu dla siebie i wzięłam się za czytanie. W pewnym momencie zadzwonił mój telefon, więc spojrzałam na wyświetlacz. Mama.

- Cześć. Coś się stało? – zapytałam po odebraniu.

- Czy coś się stało Aleksowi?

- Nie, na szczęście nic. Jechał tym pociągiem, ale tylko trochę się poobijał.

- Cieszę się – usłyszałam westchnięcie ulgi. – Kiedy u nas byliście, zapomniałam wziąć od niego numer telefonu.

- Nie dałoby to zbyt wiele, w końcu i tak on nie mówi po polsku.

- Ale ojciec mógłby mówić. Co u ciebie?

- Właśnie czytałam, bo miałam chwilę przerwy. Ale teraz następny trening, właśnie muszę się przebierać, pa! – rozłączyłam się, zanim zdążyła zaprotestować. Czyżby się o niego martwiła? Poszłam na obiad z myślą, że skoro ona się przejmuje, to między nami jest naprawdę coś poważnego.

***

Dzięki blogowi i czytaniu książek ponad podstawę mam podwyższoną ocenę z j. polskiego! Dziękuję Wam.  Jesteście boscy. Jaki jest Wasz ulubiony przedmiot szkolny? 

Pozdrawiam ; *