Rozdział 24

Chłopak, na oko w moim wieku, siedział na ławce oparty nonszalancko o stolik. Był cholernie przystojny. Lekko zakrzywiony nos, wklęsłe policzki, oczy o kolorze brązowo pistacjowym. Opalony, lub, może po prostu takiej karnacji. Był blondynem, wyglądał, jakby był trochę wyższy ode mnie. Zauważyłam też, że miał dość szerokie barki i nogi, które gdzieniegdzie poznaczone były bliznami. Sprawiał wrażenie, jakby był na pograniczu dzieciństwa, ale miał już cechy dorosłego. Przez chwilę stałam w miejscu i patrzyłam na jeszcze dla mnie bezimiennego. Robiłam to jeszcze do chwili, w której przeniósł wzrok na mnie. Kiedy tylko spojrzał w moją stronę, ja, zawstydzona przeniosłam wzrok na trenera.

- Może mnie pan przedstawi?

- Ach tak, oczywiście – wymamrotał, po czym już donośnym głosem powiedział – To jest Liliana. Nasza nowa zawodniczka, prawdopodobnie szkolona będzie na rezerwową, ale nie wiadomo, zobaczymy, jak się spisze.

Wszyscy odpowiedzieli zgodnie coś w stylu ,,Cześć Liliana’’, ale ja nie przejmowałam się nikim, z wyjątkiem chłopaka. Usłyszałam jego głos. Głęboki i piękny. Odniosłam potrzebę, aby się w nim zatracić. Teraz już wiem, co czuły dziewczyny, kiedy opowiadały mi o swoich związkach, tak pięknych, według nich. Ale ja przecież jestem z Aleksem! On mnie kocha… Toczyłam w głowie swoje dyskusje, ale trzeba było wejść na górę, żeby zanieść bagaże. Ruszyłam z miejsca ze spuszczoną głową; cały czas byłam zarumieniona. Poczułam, jak ktoś wyjmuje mi z ręki walizkę.

- Cześć, jestem Kacper. Obecnie jestem w sztabie medycznym. Daj, pomogę ci – usłyszałam ten jego zmysłowy głos i podniosłam wzrok. Pochylił się nade mną i rozchylił moje palce z uchwytu.

- Dzięki – wymamrotałam, bo moja świadomość była zaburzona dotykiem jego palców. Miał je takie ciepłe, a ja, mimo gorąca na zewnątrz (z resztą, jak zazwyczaj), posiadałam prawie lodowate.

- Więc, gdzie mieszkasz? – spytał wchodząc po schodach.

- Od urodzenia w Gdańsku. A ty?

- Niedaleko Olsztyna.

- Jak to się stało, że trafiłeś tutaj?

- Na początku uczyłem się w liceum, a później, na meczu kobiet, któraś przewróciła się o bandę i złapała za kostkę. Podbiegłem do niej i od razu zastosowałem ćwiczenia, które pokazali nam na lekcjach. Zauważył mnie Świderek i od razu zaprosił tutaj, mówiąc, że to jest, jak praktyka, ale troszkę dłuższa.

- Więc, do kiedy tu zostajesz?

- Może rok? O ile nie podpiszą ze mną następnej umowy. Teraz jestem świeżo, po przedłużeniu starej.

- Nie żałujesz, że oderwali cię od nauki? Jak to się skończy, będziesz musiał wrócić i zacząć z nie swoim rocznikiem od nowa…

- Zobaczyłem tu tyle, ile nie zobaczyłbym nigdy, gdybym tu nie przyszedł.

- Dzięki, że mi pomogłeś. Było mi bardzo miło porozmawiać – powiedziałam, kiedy doszliśmy do mojego pokoju.

- Przebywanie w twoim towarzystwie jest nagrodą.

Zawstydziłam się i wycofałam do pokoju. Układ mieszkania był podobny do tego z ośrodka, ale z salonu szło się w prostej linii do łazienki, a nie do sypialni. Wystrój różnił się niewieloma rzeczami, więc czułam się podobnie, jak tam. Czyt. przytulnie i miło. Chwyciłam bluzkę i poszłam się przebrać po długiej jeździe.

***

Co ja będę robić, kiedy nie ma już Lili? Cały czas wolny spędzałem z nią, a teraz? Może z chłopakami trzeba się znów zbratać? Takie myśli przepływały mi przez głowę, kiedy siedziałem na kanapie, z którą wiązało się wiele wspomnień. Ciekawe, jak ja mam to wszystko wytrzymać? To ona była takim kopniakiem do wstawania codziennie rano. Trzeba się ogarnąć. Wstałem z tego pieprzonego mebla i poszedłem do łazienki umyć się. Nie chciałem dziś już nigdzie wychodzić, nie miałem na to ochoty. Wykąpałem się, po czym udałem do łóżka i po dziesięciu minutach zasnąłem.

Kiedy się obudziłem, miałem uczucie, że coś się dzisiaj zdarzy. Wstałem z łóżka, zdjąłem kołdrę z Kostka i chwyciłem ciuchy, po czym udałem się do łazienki, wykąpałem i wyszedłem na stołówkę. Nic mi z tego nie przyszło, bo zjadłem śniadanie sam. Poczekałem na innych, a później porozmawiałem chwilę z Ćupkiem. Ten to ma nasrane. Ma dwadzieścia pięć lat, wygląda na dwadzieścia, ale umysł ma dziesięciolatka. Wygłupialiśmy się jeszcze, aż wszyscy zjedli. Wtedy przyszedł ten Janusz, czy jak mu tam. Zaczął mówić coś po polsku. Najwyraźniej zapomniał, że są tu też dwaj Serbowie. Halo, my istniejemy! W końcu zobaczył moją i Kostka ogłupiałą minę i kazał Winiarowi to wytłumaczyć. Ten kierownik chyba po angielsku nie umie. Podszedł o nas Michał i powiedział:

- Przyjedzie do nas nowa dziewczyna. Jakaś Tanja. Bardzo chciała się tu dostać, a kiedy usłyszała, że zwolniło się miejsce po Lili od razu zadzwoniła i poprosiła o przyjęcie.

- Skoro ma na imię Tanja, to skąd jest? Bo na pewno nie z Polski.

- Jest z Serbii, będziecie mogli się z nią dogadać. Ale na szczęście dla nas, ona umie po Polsku.

- Czemu dla was na szczęście?

- Bo w końcu nie będziemy musieli używać tej łamanej angielszczyzny – wyszczerzył się do nas, a my odwzajemniliśmy minę.

- W końcu ktoś, a nie tylko Ćupko!

- Masz mnie dość? – spytał Kostek.

- Od urodzenia.

Dostałem z pięści w ramię i po chwili ruszyliśmy do naszego pokoju, żeby przebrać się na trening. Ubrałem moją koszulkę i spodenki, wyjąłem buty, po czym zawiązałem sznurowadła i popchnąłem Konstantina na łóżko. On zaczął mnie gonić, schowałem się w łazience. Odsunął się od drzwi, a ja, przygotowany na wszystko, wybiegłem z pomieszczenia i rzuciłem się w stronę drzwi. Goniliśmy się do drzwi hali. Złapał mnie i zaczął czochrać włosy.

- Tylko na tyle cię stać?

- Nie, ale nie chcę cię ośmieszyć.

- Niby przed kim?

- Przed nią – wskazał na dziewczynę właśnie wchodzącą do sali.

***

Skończyłam rozdział! przepraszam, że ostatnio nie dodałam, święta, wiecie, jak to jest. 

A' propos świąt: Życzę wam zdrowych, wesołych, szczęśliwych i kreatywnych świąt, oraz prezentów, z których się ucieszycie!

Pozdrawiam, Lili ;*