Rozdział 50

Całą resztę dnia nie miałam humoru, dlatego siedzieliśmy głównie w moim pokoju. Zeszliśmy tylko na kolację i wróciliśmy do góry. Wieczorem nawet nie rozmawialiśmy, nie mogłam zebrać na to myśli. Poszłam spać, kiedy skończył się jakiś film, nawet nie zwróciłam uwagi, o czym był. Dostaliśmy jakieś materace dla Pita, Igły i Winiara, żeby mieli gdzie spać. Wszyscy trzej próbowali mnie rozweselić i nawet Michałowi się trochę udało, kilka razy dzięki niemu się zaśmiałam, a później powróciłam do poprzedniego stanu. Iga się uparła, że będzie z Cichym spać na kanapie i automatycznie Winiarski wepchał się na jej łóżko. Nie można było przecież przegapić takiej okazji! Odwróciłam się w drugą stronę od niego, przytuliłam do Aleksa i po chwili zasnęłam.

Kiedy się obudziłam, moją twarz już ogrzewały promienie słoneczne. Obok mnie pod pościelą nikogo nie było, ale wzięłam za dobry znak snop światła przebijającego się między firankami. Przeciągnęłam się, usiadłam, później opuściłam nogi na podłogę i ustałam. O dziwo, nie czułam się już źle. Widocznie poranek przyniósł zmianę. Spojrzałam na łóżko obok i zobaczyłam Miśka, który był szeroko rozłożony na łóżku. Głowa poza poduszką, nogi zwisające po obu stronach, ręce porozkładane. Postanowiłam go obudzić. Po prostu nie mogłam się powstrzymać. Wbiegłam na wolne miejsce na materacu i zaczęłam skakać. Winiar poderwał twarz z podłoża.

- Daga, jeszcze pięć minut! – wymruczał i odłożył głowę na miejsce. Nawet nie otworzył oczu.

- Ja naprawdę nie wiem, jak ta twoja żona z tobą wytrzymuje?

- Co? A, to ty, Lili. Normalnie. A jak inaczej? – podniósł się i przetarł oczy.

- Macie wspólne łóżko? Bo jeśli tak, to współczuję.

- Mamy, ale właściwie o co ci chodzi?

- Leżałeś rozwalony na łóżku, jakby ci kto ręce i nogi specjalnie dziwnie ułożył.

- A jesteś pewna, że nie lunatykujesz? Może to ty, a teraz nie pamiętasz?

- Nie, ja na pewno nie. Ale co do Aleksa nie jestem pewna… - w tej chwili do sypialni wszedł Aleks.

- Co ,,Aleksa’’? – zapytał po polsku.

- Nic. Lunatykujesz?

- Nie, a co?

- Bo ktoś kończyny Miśka porozrzucał podczas snu, a on zarzeka się, że to na pewno nie on. Szukamy winnego.

- Zapytaj Igły. On taki psotnik.

- Michale Wu! Idziemy na misję, trzeba odkryć winowajcę! – po cichu wymknęliśmy się z sypialni, zabierając przy okazji z nami Aleksa i weszliśmy do salonu. Krzysiu jeszcze smacznie spał, po czubek nosa przykryty kołdrą. – Dosłownie odkryć…

- Tylko nie hałasuj – nie ma to jak wypowiedzi jakże błyskotliwego przyjmującego. Na palcach podkradłam się aż do materaca i poczekałam chwilę próbując opanować śmiech. Pokazałam gestem, żeby któryś z moich współspiskowców wziął aparat zrobił zdjęcia. Ustałam okrakiem nad Libero i zastanawiałam się, czy najpierw nie spuścić na niego niewielkiej ilości śliny, ale uznałam, że byłaby to przesada. Winiarski zaczął na palcach odliczać, a ja przygotowałam się do szarpnięcia. Usłyszałam głośne ,,trzy’’ i z całej siły zdarłam z Ignaczaka kołdrę. Poleciałam na plecy i zasłoniłam sobie widok kołdrą, ale kiedy wstałam, okazało się, że siatkarz nadal śpi sobie w najlepsze! Kazałam zostać skrzatom na miejscu, a sama szybko ruszyłam do łazienki. Chwyciłam kubek od szczoteczek, opróżniłam go, nalałam wody i równie szybko wróciłam na miejsce. Mój cel akurat idealnie do tej sytuacji otworzył szeroko usta i zaczął pochrapywać.

- Misiek, nagraj to – pisnęłam cichutko. Poczekałam chwilę, aż siatkarz uruchomi kamerę w telefonie i zaczęłam przechylać szklankę. Małą ilość wlałam do ust, a reszta trafiła na cudowną piżamkę. Igła poderwał się z materaca, a ja pognałam do łazienki krzycząc w niebogłosy. Tak jak się spodziewałam, Libero rzucił się za mną, ale zdążyłam zatrzasnąć za sobą drzwi.

- Liliano, droga przyjaciółko kochana, masz PRZEROMBANE!

- Grozisz mi? – oparłam się plecami o drzwi i wykrzyczałam między gwałtownymi wybuchami śmiechu.

- Żebyś wiedziała! – powiedział i walnął pięścią w dyktę.

- Jesteśmy kwita. Wy mi nie powiedzieliście o zaręczynach, a ja ci nie powiedziałam, że się zemszczę – znów się roześmiałam, ale odkluczyłam zamek i wyszłam. Kiedy tylko to zrobiłam, poduszka trafiła mnie w głowę. – Ups… Chyba mi coś z ręki wypadło…

- Nie żyjesz – chwyciłam poduszkę i zaczęliśmy w siebie rzucać.

- Bitwa na poduszki! – Misiek chwycił przelatującą broń i włączył się w wir walki. To samo zrobił Aleks. Dobre pół godziny nie przerywaliśmy zaciętej wojny, aż w końcu przewróciłam się i walnęłam głową w oparcie od kanapy.

- Przegrałam bitwę, ale nie wojnę! – powiedziałam wstając. – Zgłodniałam. Idziemy?

- Tak, zdecydowanie – mruknął Igła.

- Ciekawe co na śniadanie… - zastanawiał się Misiek.

- Na pewno kupa w sosie z sików, robaki, surówka z chwastów i zeszłoroczne puree ze zgniłych ziemniaków.

- Mniam, nie mogę się doczekać!

- Michał, nie wiem jak ty, ale ja wolę jajecznicę…

- Uuu, Ignaczak, cóż za pojazd!

- No co? W końcu jakoś zdobyło się tę sympatię publiczności – zaczął robić pozę jak modelka.

- Krzysiu, mamy taki mały problem…

- Słucham?

- Wiesz, że na śniadanie nie można iść w piżamie?

***

Cześć i czołem! Chciałam, żeby dzisiejszy rozdział (50!) był wesoły. Taki na pocieszenie po wczorajszym przegranym meczu skrzatów. Ciekawe ilu osobom oprócz mnie poleciały łzy?

Pozdrawiam serdecznie ; *