Rozdział 61

Następnego dnia wstałam z bólem głowy. To chyba jasne, że nie po tych czterech piwach na cztery osoby i pół butelki wina. Oczywiste jest, że poszliśmy do sklepu obsługującego 24h/7 po więcej. Podniosłam z poduszki głowę i od razu tego pożałowałam. Ktoś pomógł mi usiąść, ale nie wiem kto, bo nie chciałam otwierać oczu. Poczułam, jak ktoś wsadza mi do ręki coś na kształt butelki.

- Masz, napij się – usłyszałam.

- Nie krzycz, głowa mi pęka… - w końcu otworzyłam oczy.

- Trzeba było tyle nie pić – delikatnie zaśmiał się głos. Bardzo powoli odwróciłam się w stronę, z którego dochodził. Na łóżku po mojej lewej stronie siedział Aleks i wpatrywał się we mnie z uśmiechem na twarzy.

- Nigdy więcej nie piję – powiedziałam i podniosłam butelkę wody do ust. Na raz opróżniłam jej połowę. Mówiąc te słowa postanowiłam, że tak będzie. Pierwszy i ostatni raz się upiłam.

- Taa, jasne. Zobaczymy.

- Która godzina?

- Trzynasta.

- A o której poszłam spać?

- Koło czwartej. Ale masz mocną głowę. Przepiłaś wszystkich.

- Nigdy więcej… - zaczęłam się podnosić z łóżka.

- Leż jeszcze, mamy czas. Chcesz coś do jedzenia?

- Tak. Nie. Nie wiem. Wolę picie – znów zbliżyłam butelkę do ust. Tym razem opróżniłam ją do końca. Nagle się wystraszyłam, że wczoraj mogłam zrobić, albo powiedzieć coś, co niekoniecznie powinien był poznawać. – Czemu tu siedzisz?

- Lubię patrzeć jak śpisz.

- Na pewno tylko dlatego?

- No… - już wiedziałam, że wie zbyt dużo.

- Czego się wczoraj dowiedziałeś, lub co zobaczyłeś? – zapytałam szybko.

- Nic… - w tej chwili zauważyłam jak poprawia telefon w kieszeni. Udałam, że nie zwróciłam na to uwagi. Zobaczę co na nim chowa, kiedy nie będzie tego widział. Znów spróbowałam wstać. Zakręciło mi się w głowie, ale wytrwałam. Zaraz po tym rzuciłam się biegiem do łazienki. Ledwo zdążyłam dobiec. Zwymiotowałam, przepłukałam usta, napiłam się wody i poczułam się trochę lepiej.

- Masz jakieś tabletki na ból głowy? - zapytałam, kiedy już wywlokłam się z ubikacji.

- Mam, zaraz ci przyniosę. Idź do kuchni – posłusznie udałam się we wskazane miejsce. Nie miałam ani ochoty, ani siły protestować. Usiadłam się na krześle i położyłam głowę na stole. Określenie ,,czułam się podle’’ nie odzwierciedlało mojego stanu. Było znacznie gorzej. Każdy dźwięk słyszałam cztery razy głośniej, słowa kołatały mi się w głowie i nie mogłam się skupić. Najchętniej bym się położyła i zasnęła, ale z tym też był problem. Wczoraj pierwszy raz w życiu upiłam się do nieprzytomności. Po prostu chciałam zobaczyć jak to jest. Stwierdzam, że nic fajnego. Chwilę później przyszedł Aleks z tabletkami.

- Nie wyglądasz zbyt dobrze.

- Co ty nie powiesz. Daj to – wzięłam od niego opakowanie i wyjęłam dwie tabletki. Nie czekając aż zaprotestuje, połknęłam obie bez popijania. Dopiero chwilę później uzupełniłam płyny. Kilka za następnych momentów pognałam do toalety, bo ogromne parcie na pęcherz mnie tam wygoniło. Zwróciłam uwagę na to, co miałam na sobie. Aleksowa bluzka i jego spodenki. No ładnie. Aż się boję zapytać, co się działo. Poszłam przed telewizor i budząc Kostka walnęłam się na kanapę obok niego.

- Cześć młoda – przeciągle ziewnął siatkarz.

- Błagam, tylko bądź cicho – mruknęłam i włączyłam telewizor. Nadawali właśnie jakieś wiadomości. Zamknęłam oczy i wsłuchałam się w mówiony tekst. Gdzieś na mazurach utopiły się dwie dziewczynki. Międzynarodowa afera z jedzeniem; odkryto nowe niedozwolone substancje. Coś z politykami. Oszaleć idzie. Ktoś szturchnął mnie w ramię. Otworzyłam oczy. Aleks podawał mi puszkę piwa.

- Właśnie od tego boli mnie głowa, a jeszcze każesz mi pić?

- To na kaca. Uwierz, pomaga.

- Ach, rozumiem, ty już doświadczony – pokiwałam ze zrozumieniem głową, ale posłusznie wzięłam alkohol. Uwierzę we wszystko, co będą mi dziś mówić. Nawet, jeśli powiedzą, że ufoludki skopiowały mój mózg i uciekły na własną planetę, żeby stworzyć całe społeczeństwo mnie. Zaczęłam powoli sączyć napój.

Cały dzień spędziłam przed telewizorem, nikt nie kazał mi nic robić. Gdybym na początku tak źle się nie czuła, może byłby  to przyjemny dzień. Zaraz pójdę się kąpać, teraz robi to Aleks. Spojrzałam na ciuchy, które siatkarz zostawił w sypialni. Bluzka na szafce nocnej, spodenki na podłodze, a w kieszeni telefon. Moment, telefon?! Wyjęłam urządzenie, odblokowałam i pierwsze co, to otworzyłam połączenia. Nic szczególnego. W sms’ach też. Zdjęcia? Znalazłam odpowiedni folder i zauważyłam filmik z wczorajszą datą…

***

Oddaję go w Wasze ręce  ; )

Pozdrawiam ; *