Rozdział 30

Widząc znajome mury poczułam się lepiej. Tutaj Kacper nie mógł mi nic zrobić, tym bardziej, że był przy mnie Aleks. Kiedyś usłyszałam, że kiedy kobieta przestaje kochać, to musi zastąpić tamto uczucie równie mocnym, dlatego zaczyna nienawidzić. Wtedy wyśmiałam to twierdzenie w myślach, ale teraz wiem, że tamten ktoś miał stuprocentową rację. Przeszliśmy przez korytarz, a później weszłam do pokoiku pana Janusza.

- Dzień dobry!

- Dzień dobry – zdziwił się widząc, że to właśnie ja do niego przemawiam. – Nie przyjęli cię, że wróciłaś?

- Niee, to nie tak.

- Sama odeszłaś? Oczywiście wiesz, że nie ma już wolnego miejsca dla ciebie, bo ktoś przyszedł za ciebie?

- Już tłumaczę, spokojnie – wskazałam na moją nogę w usztywnieniu. – Korzystając z przerwy spowodowanej kontuzją postanowiłam przyjechać, bo bardzo się za wszystkimi tutaj stęskniłam. Zostaję tylko na jedną noc. Właściwie, to zostajemy…  - skrzywiłam się. – Trener nie puścił mnie samej i musiałam wziąć ze sobą tego tutaj Kacpra.

Pokazałam chłopaka, który właśnie w tym momencie do nas dotarł, po czym kontynuowałam.

- Ja pójdę spać do pokoju Aleksa, już raz z nim mieszkałam, ale jego trzeba zakwaterować. Nie będzie problemu, jeżeli będzie musiał się udać do hotelu.

- Nie, nie ma takiej potrzeby. Mamy jeden wolny pokój.

- Dobrze, dziękuję! – uśmiechnęłam się i poszliśmy z Aleksem trzymając się za ręce. Kacper został z Januszem, żeby ustalić kwestię noclegu.

- Alek, kto przyszedł na moje miejsce?

- Dojdziemy do pokoju, to ci opowiem. Nie chcę takich rzeczy mówić na korytarzu.

- Okay – zgodziłam się z lekkim zdziwieniem. Bo w końcu co to za ,,taka rzecz’’ z tej nowej obozowiczki?

Doszliśmy do schodów. Spojrzałam na nie z trwogą. Jak miałam wejść na samą górę?

- Aleeeks… - powiedziałam kręcąc stopą z usztywnieniem w miejscu i patrząc na niego zalotnie spod rzęs.

- Dobra, wskakuj – westchnął.

Weszłam na dwa pierwsze schodki, po czym skoczyłam chłopakowi na plecy. Dowlekliśmy się na górę, pocałowałam atakującego w policzek jako gest podziękowania. Weszliśmy do jego pokoju i oboje rzuciliśmy się na łóżko.

- Inni mają trening? – spytałam nie widząc Kostka w pokoju.

- Tak. Ale się zdziwią, kiedy cię zobaczą – wyszczerzył zęby.

- Teraz możesz mi powiedzieć, o co chodziło? – wtuliłam się w jego tors.

- Dobra – nagle posmutniał. – Dziewczyna, która zajęła twoje miejsce nazywa się Tanja i również jest z Serbii. Niedawno dowiedziałem się, że jest moją krewną. Nie byle jaką. Ona… Jest moją siostrą.

- Co?! – poderwałam się do pozycji siedzącej. – Jak to?

- Moja matka zdradziła ojca z jego kuzynem. Czyli człowiek, którego do tej pory uważałem za tatę naprawdę nim nie jest i na dodatek ten prawdziwy ojciec nie żyje…

- Alek… - przytuliłam się do niego mocno. – Zatkało mnie. Przy twoich problemach, moje to pikuś.

- Żadnych spraw nie można bagatelizować – uniósł mój podbródek i spojrzał w oczy.

Usiadłam się na brzegu łóżka i zacisnęłam obie ręce na jego krawędzi, pragnąć opanować ich drżenie i nerwy, spowodowane niepewnością co do tego, co zamierzam powiedzieć. Pomyślałam, że to wszystko stało się tylko dziś.

- Kiedy przyjechałam na zgrupowanie, od razy rzucił mi się w oczy ten Kacper. Strasznie mi się spodobał. Ciągle walczyłam z myślami, mówiłam sobie, że to ciebie kocham. Kilka razy z nim rozmawiałam, a już wtedy mnie porządnie wkurzył. Ciągle prawił mi komplementy, ja tego nie chciałam. A dziś miałam kontuzję. Jakiś dorosły fizjoterapeuta kazał mu mnie odprowadzić. Zrobił to. A kiedy doszliśmy do mojego pokoju, to chciał mi coś zrobić. Podstępem udało mi się go wygonić.

- Jakim podstępem? – przerwał mi Aleks.

- Pocałowałam go, a później wypchnęłam oszołomionego – wzdrygnęłam się na to wspomnienie, na twarzy Atanasijevića pojawiła się niezbyt miła mina. – później powiedziałam o wszystkim mojej nowej przyjaciółce, Idze. Poradziła mi, żebym  pojechała do rodziny, albo tutaj. Od razu to zrobiłam. Dosłownie od razu. Spakowałam się i poszłam powiadomić o wyjeździe. Niestety nie zdążyłam dojść do hali, na której reszta miała trening. Kacper dopadł mnie i przygwoździł do ściany. Tym razem nie byłam taka miła, jak na początku. Kopnęłam go w nogę, a później w ,,czuły punkt’’ i uciekłam. Świderek kazał mi jechać z nim, bo o niczym nie wiedział. Teraz wiesz, czemu nie chcę przebywać z nim w jednym pomieszczeniu?

- Doskonale to rozumiem. Chodź do mnie – powiedział, po czym mnie przytulił. – Oboje jesteśmy sobie potrzebni.

Rzeczywiście tak było. Kiedy opowiedziałam wszystko Aleksowi, od razu zrobiło mi się lżej na sercu. Chociaż zazwyczaj nie płaczę teraz po prostu nie chciałam się hamować. Łzy poleciały po moich policzkach i ani myślałam je powstrzymywać. Ulga była naprawdę ogromna. Wtulił twarz w moje włosy i przez chwilę po prostu cieszyliśmy się sobą. Nigdy bym się nie spodziewała, że spotka mnie tak silne uczucie. Już wiem, na kogo czekałam przez całe życie. Siedzieliśmy tak, nawet nie wiem ile czasu. W pewnym momencie do sypialni wpadł Kostek.

- Cześć, co ty tutaj robisz? – spytał ze zdziwieniem.

- Jestem? Przyjechałam na urlop – poruszyłam nogą w usztywnieniu.

- Gratulacje, pierwsza kontuzja. Czyli wychodzi na to, że… Stawiasz!

- Okay, tylko nie wiem, czy będzie kiedy – wyszczerzyłam zęby.

- Kiedy wracasz?

- Jutro.

- W takim razie cieszcie się sobą, nie przeszkadzam wam, skoro macie tak mało czasu – pokazał rząd swoich zębów, po czym wyszedł.

- Mamy trochę czasu, dlatego chciałem ci kogoś przedstawić…

***

We wczorajszym meczu Skra przegrała, ale minimalnym pocieszeniem  było to, że Aleksandar wrócił do gry. Brakowało im spójności, możliwe, że było to spowodowane brakiem Wlazłego. 

Macie jakieś inne pasje, oprócz siatkówki?

Pozdrawiam ; *