Rozdział 34

Podróż minęła nam bardzo przyjemnie. Większość drogi rozmawialiśmy o różnych rzeczach. Dowiedziałam się, jakie ma plany na przyszłość, jak bardzo rozczarowany jest swoją matką, co lubi robić, a czego nie cierpi i tak mało istotne rzeczy, jak ulubiony kolor czy potrawa. Postanowiłam zatrzymać się w Iławie, zrobić sobie chwilę postoju, odwiedzić ciocię. Postanowiłam jednak, że tym razem na pewno nie odwiedzę Galerii. Ciągle miałam przed oczami ostatnią sytuację z tego miasta. Poszliśmy więc do Kauflandu, żeby kupić coś słodkiego do jedzenia. Weszliśmy do dobrze znanego mi miejsca i od razy pociągnęłam Aleksa w stronę słodkości. Kupiliśmy kilka paczek żelków, całe kilo lentylków, w prezencie dla mnie. Wzięliśmy też picie i po dwie bułki serowe dla każdego. Wychodząc spod kas, zahaczyłam o sklepik z gazetami. Kupiłam Bravo Sport, w którym znajdował się plakat całej Skry, a ja nabijałam się, że Atanasijević wyszedł, jak wujek z brzuchem piwnym. Przeszliśmy kawałek dalej do sklepiku z drożdżówkami i stanęłam jak wryta. Do marketu właśnie wszedł nie kto inny, jak Marcin. Szybko odwróciłam się w stronę smakowitości i pociągnęłam za sobą Aleksa.

- Hej, kochanie, co się stało? – spytał zaskoczony nagłą zmianą miejsca.

- Zaraz ci powiem – cichutko pisnęłam, cały czas patrząc kątem oka na sytuację za mną.

- Jak chciałaś pączka, to trzeba było powiedzieć, a nie ściskać mi rękę z całej siły – zaśmiał się.

- Zamknij japę w tej chwili! – znów zrobiłam przerażoną minę i rozluźniłam uścisk – poproszę pączka.

- 98 groszy poproszę – drżącą ręką wyjęłam portfel z torby i znalazłam potrzebne pieniądze.

- Proszę bardzo.

- Dziękuję – zaryzykowałam i obejrzałam się przez ramię.

To był błąd. Zaraz za mną stał właśnie on, a ja podskoczyłam w miejscu ze strachu.

- Cześć Liliana, mam nadzieję, że tęskniłaś – mruknął mi do ucha.

Ręką szukałam dłoni Aleksa, ale natknęłam się tylko na powietrze. Odsunęłam się od Marcina i spojrzałam w bok. Atakujący stał kilka kroków ode mnie z pytającym wzrokiem. Miałam nadzieję, że mój napastnik jest kompletnym  idiotą i nie zrozumie, co mówię.

- Idziemy – powiedziałam po serbsku, czego nauczyłam się podczas podróży.

- Okay, możemy.

Pokonałam kilka dzielących nas kroków i ujęłam go pod rękę. Wyciągnęłam go z tego sklepu i przyspieszyłam, pragnąc jak najszybciej znaleźć się u cioci.

- Ej, co to było?

- Powiem, jak będę miała pewność, że nikt nie podsłuchuje.

- Chwila, podsłuchuje?

- Zaraz!

W końcu, po wielu obrotach głową do tyłu i zwiększonej dawce adrenaliny doszliśmy do tak pożądanego przeze mnie miejsca. Weszliśmy na klatkę schodową i szczelnie zamknęłam za sobą drzwi.

- Teraz słuchaj. Tamten facet to mój ex. Zanim przyjechałam do Rzeszowa, śledził mnie, a kiedy siedziałam w pociągu wykonał taki gest – odtworzyłam go. – Nietrudno zrozumieć, co miał na myśli, więc wolałabym, gdybyś się z nim nie zaprzyjaźniał. On chce mi coś zrobić, teraz też nas śledził. Ciągle patrzyłam za siebie, właśnie dlatego. Nie chcę, żeby coś się nam stało…

Wtuliłam się w jego tors i po prostu rozpłakałam.

- Nie płacz mała, nic się nie stanie. Nie pozwolę na to.

- A-a-ale o-on ma p-przyjaciół! – wyjąkałam między spazmami szlochu.

- Nic się nie stanie. Obiecuję. A teraz wytrzyj twarz i wejdziemy przywitać się z tą twoją ciocią – zrobiłam to, co mi polecił i  w końcu uspokoiłam. Po chwili spojrzał w dół i się uśmiechnął – Mała, pomoczyłaś mi koszulkę!

- Przepraszam – powiedziałam, wpatrując się w podłogę.

- Nie martw się – podniósł mój podbródek, nie pozwalając nie patrzeć mu w oczy – przecież ci obiecałem.

- Wiem. Ale bać się nie mogę?

- Możesz - uśmiechnął się i delikatnie pocałował. Był to chyba najdelikatniejszy pocałunek, jaki kiedykolwiek dostałam. Pomijając to, że zbyt wielu ich nie było. Dodał mi tym odwagi. – Wchodzimy?

- Tak – tym razem była już pewna wypowiedź.

U cioci spędziliśmy miłą godzinę, czekając na pociąg. Oczywiście nie obyło się bez autografu i mnie, jako tłumacza. Zjedliśmy ciasta i wypiliśmy herbatę. Kiedy przyszedł czas na dalszą drogę, pewność siebie całkowicie mnie opuściła. Złapałam Aleksa za rękę. Mocno.

- Nie bój się. Nie będzie źle.

Wyszliśmy na zewnątrz i ruszyliśmy w stronę stacji. Tak, jak myślałam, Marcin szedł około czterdzieści metrów dalej. Przyspieszyłam i tym razem nie ryzykowałam przejścia skrótem. Wolałam przejść drogą, na której było pełno ludzi. Dwie, czy trzy osoby poprosiły Atanasijevića o podpis, na szczęście w Iławie niezbyt wielu ludzi interesowało się siatkówką w wystarczającym stopniu, żeby go znać. Doszliśmy do naszego peronu i usiedliśmy na ławeczce. Usłyszałam dzwonek telefonu, oznaczający przyjście smsa. Wyjęłam go szybko z torebki. Odczytałam wiadomość.

Masz szczęście, że ten chłoptaś był z tobą. Do zobaczenia.

Urządzenie wypadło mi z ręki, ale złapał je siatkarz.

- Co jest?

- Napisał. Skąd miał mój numer?

- Co napisał?

- Że miałam szczęście, że byłeś ze mną ty. I ,,do zobaczenia’’, cokolwiek to miało znaczyć.

- Ma tupet. Chodź, pociąg przyjechał.

Weszliśmy do wagonu i poszukaliśmy wolnych miejsc. Reszta podróży minęła mi na przemyślaniu wydarzeń z przed kilku chwil. Można mi wierzyć, lub nie, ale niezbyt miłe doświadczenie.

***

Sorki, że tak późno, ale nie miałam weny. 

Pozdrawiam ; *