Rozdział 39

- Muszę ci powiedzieć, że będziesz musiała do gry nosić stabilizator – powiedział Bartek po skończonym rozmasowywaniu kostki.

- To chyba dobrze, że nic poważniejszego.

- Zdecydowanie. Co ty odwaliłaś, że masz kontuzję? Skoczyłaś krzywo do bloku, czy co?

- Tak szczerze, to się wywaliłam i wstawając źle ustałam na stopie… - zaczerwieniłam się. – To u mnie normalne, nic nie zrobię sobie podczas grania, ale mogę się nawet zabić tylko zamykając za sobą drzwi.

- Dziś możesz jedynie pobiegać delikatnie na bieżni.

- Ale ja już grałam dziś!

- Wiem. Lekko nadwyrężyłaś kostkę, bo nie użyłaś stabilizatora i twoja rehabilitacja będzie trwała kilka dni dłużej.

- Fuck. A mogę robić coś oprócz tego?

- Siłownia. Żadnej gry przez pięć dni.

- Mogę już iść? – o mojej minie można było powiedzieć, że nie wyglądała zbyt radośnie.

- Na bieżnię marsz!

- Tak jest.

Wzięłam w rękę stabilizator i ruszyłam w stronę od teraz nielubianego przeze mnie pomieszczenia. Zanim tam doszłam, wstąpiłam szybko do mojego pokoju po słuchawki i telefon. Miałam w końcu czas na słuchanie muzyki i nadzieję, że nikt nie będzie mi przeszkadzał. Weszłam na urządzenie, włączyłam odpowiednią szybkość, włączyłam piosenkę i zaczęłam trening.

Po godzinie znudziło mi się poprzednie zajęcie. Postanowiłam, że porobię coś z piłką (taką dużą, gumową). Do głowy przyszło mi, że ktoś powinien tu ze mną być, nie powinno się mnie zostawiać samej. Jeszcze pół godziny ćwiczeń wystarczyło mi, żeby całkiem nabrać podejrzeń. Wyszłam z siłowni i ruszyłam na halę. Zamiast usłyszeć odgłosy odbijanych piłek i krzyki koleżanek, w korytarzu przywitała mnie prawie zupełna cisza. Z daleka odzywał się tylko jeden cichy głosik. Otworzyłam drzwi i postarałam się ustalić, skąd owy głos pochodził. Okazało się, że wydobywa się w drugiego końca sali. Na dodatek z telewizora. Wszystkie zawodniczki, trener i w ogóle wszyscy, którzy tylko mogli być na treningu, zgromadzili się na około niego. Pomyślałam, że skąd do jasnej cholery na hali sportowej wziął się telewizor. Był starego typu, duży tył, zaokrąglone rogi ekranu. Na środku wyświetlacza majaczyła mi z daleka jakaś postać. Powoli i po cichu podeszłam do innych. Zauważyłam, że są to jakieś wiadomości, a ta jedna postać, to facetka z wiadomości. Mówiła o jakimś wypadku pociągu. Przeraziłam się na te słowa. Aleks… Przecież on dziś wracał pociągiem do Rzeszowa! Przedarłam się między dziewczynami na przód, żeby lepiej widzieć. Pociąg rozbił się… Akurat  ten. Jego. Dwadzieścia osób nie żyje. Tym razem przepchnęłam się na tył. Wyjęłam telefon i wybrałam numer do atakującego. Jeden sygnał. Drugi. Trzeci. W końcu ktoś odebrał.

- Aleks?!

- Nic mi nie jest!

- Boże, co za ulga. Dwadzieścia osób… We wiadomościach o tym trąbią. Nie masz nic złamane?

- Nie. Mam tylko stłuczoną rękę. Niezbyt mocno. Siedziałem w ostatnim wagonie. Aż nagle coś szarpnęło.

- Kiedy będziesz w Rzeszowie?

- Za kilka godzin. Teraz muszę kończyć. Pomagam rannym.

- Uważaj na siebie. Kocham cię.

- Też cię kocham, będę uważać! – usłyszałam sygnał obwieszczający rozłączone połączenie. Kamień spadł mi… Nie, to był głaz. Głaz spadł mi z serca. Była to tak przeogromna ulga, że nigdy wcześniej nie pomyślałabym, że taka istnieje. Po prostu, kto nie przeżył czegoś takiego, nie wie, o czym mówię. Czułam się, jakby wracał z wojny, na której tylko cudem uszedł z życiem. Jakby był rycerzem, który przybył z wielkiej bitwy z tarczą, nie na tarczy. Rozpłakałam się. Po prostu nie sposób tego opisać. Poszłam do pokoju. Nikt nie pytał się dlaczego, wszyscy słyszeli, co mówiłam przez telefon. Rzuciłam się na łóżko i szlochałam w poduszkę. Jakiś czas później uspokoiłam się. Znów założyłam słuchawki i starałam się o niczym nie myśleć. Muzyka, to zdecydowanie to, czego potrzebowałam. Może z godzinę później - może trochę więcej – zasnęłam.

Obudziłam się, kiedy do pokoju weszła Iga.

- Wiesz w ogóle coś więcej o tym wypadku? – zapytała.

- Nie. Gadałam tylko chwilę z Aleksem i przyszłam tutaj.

- Jutro podadzą nazwiska zmarłych. Podobno Atanasijević udzielił wywiadu.

- Skąd wiesz?

- Była zapowiedź. Lepiej do niego zadzwoń.

- Kiedy?

- Najlepiej teraz.

- Dobra, tylko się trochę ogarnę – wytarłam zaschnięte łzy i poprawiłam włosy. Wstałam i poprawiłam bluzkę, która, kiedy rzucałam  się na łóżko, podciągnęła mi się odsłaniając plecy. Założyłam też bluzę, bo zrobiło mi się chłodno. W końcu weszłam w spis połączeń i wybrałam ostatnio wykonywane połączenie. Usłyszałam dwa sygnały i ciche:

- Halo?

- Cześć Aleks. Dzwonię, żeby się zapytać, czy już jesteś w Rzeszowie.

- Tak. Przed chwilą przyjechałem. Ej, nie uwierzysz, do czego doszedłem.

- Do czego?

- W wypadku zginęło dwadzieścia siedem ludzi, bo kilka od odniesionych obrażeń dopiero po czasie. To było zderzenie czołowe. Nie zgadniesz, kto jechał w tym moim pociągu.

- Kto? – byłam strasznie niecierpliwa.

- Marcin…

-Czy on… żyje?

- Niestety. On był w gronie tych osób, które zginęły w wyniku odniesionych obrażeń.

- Matko… - po raz wtóry tego dnia rozbeczałam się.

***

Natchnęło mnie do napisania prawie tragicznej sytuacji. Zauważcie, prawie. Nie mam zamiaru uśmiercać Aleksa XD

Powiedzcie, jakie jest Wasze największe marzenie?

Pozdrawiam ;*