Rozdział 36

Śniadanie zjedliśmy w pół godziny, przy czym Aleks ciągle chwalił mnie za pyszne zapiekanki. Dobrze, że zażyczył sobie tylko tego, przynajmniej nie musiałam ukazywać, jak zła ze mnie kucharka. Po posiłku pomyślałam, że nie opłaca się siedzieć cały dzień w domu powinniśmy gdzieś wyjść.

- Alek, chcesz iść nad morze?

- Masz daleko?

- Tramwaje istnieją!

- W takim razie idziemy.

- Okay, muszę wziąć strój – spojrzałam na zegarek i krzyknęłam do mamy – Kursy tramwajów się nie zmieniły?

- Nie, nadal tak samo. Gdzie jedziecie?

- Chciałam wziąć Aleksa nad morze. Sama dawno nie byłam, a teraz jest okazja i chciałam się wybrać.

- Nie zapomnij ręczników. Obiad będzie na drugą.

- Dobrze, pani inkwizytor! – zgrabiłam się i poszłam do szafki po torbę i rzeczy na plażę. Powiedziałam jeszcze do Aleksa – Masz dwadzieścia minut.

- Już się robi – chłopak usiadł na kanapie i po prostu zaczął oglądać telewizję, tym samym skazując mnie na wykonanie wszystkich czynności.

- Dziękuję, że się starasz!

- Nie ma za co!

Spakowałam rzeczy i poszłam przebrać się w strój. Zastanawiałam się, czy ubrać granatowy jednoczęściowy, czy założyć dwuczęściowy w zielonym kolorze, ale w końcu zdecydowałam się na ten pierwszy. Nie ma co się starać, jeżeli on tego nie robi. Związałam włosy w luźnego koka i założyłam przewiewną sukienkę. Opłukałam twarz z porannego ospania i wyszłam z łazienki. Minęła już większość czasu, którą zostawiłam atakującemu, więc postanowiłam jeszcze zjeść jabłko. Spojrzałam na zegarek; za dziesięć dziesiąta. Za dwanaście minut mamy tramwaj.

- Aleks, idziemy!

- Masz jeszcze jedno jabłko? Też chcę.

- Masz resztę mojego. Chodź, bo się spóźnimy na tramwaj!

- Okay. Ej, myślisz, że mam wziąć długopis do dawania autografów? – wyszczerzył się.

- Nikt cię nie lubi. Tutaj podstawową drużyną jest Lotos Trefl Gdańsk i Atom Trefl Sopot, nie zapominaj! Nie musisz go brać –wyciągnęłam go za rękę z mieszkania, uprzednio biorąc klucze od drzwi.

- Na pewno mnie lubią. Mnie nie da się nie lubić – dobry humor widocznie go nie odstępował.

- No pewnie, ale teraz już za późno. Musimy dojść na przystanek.

- Prowadź – w końcu dowlekliśmy się na miejsce i to w ostatnim momencie, bo naprawdę kilka osób chciało od niego autografy.

Na plaży, mimo dość wczesnej godziny było pełno ludzi. Jedni leżeli na ręcznikach, drudzy siedzieli na leżakach, a jeszcze inni pluskali się w wodzie. Widocznie zdążyła się nagrzać, bo tych trzecich było całkiem sporo. Wybrałam miejsce, w którym nie było jeszcze tak tłoczno i rozłożyłam koc. Wyjęłam też butelkę coli i krem z filtrem, którym posmarowałam sobie twarz i Aleksowi plecy, kiedy w końcu raczył się rozebrać.

- Co ty, morza nie widziałeś, że tak się cieszysz?

- Tak szczerze, to właśnie te widzę drugi raz w życiu i nie zamieniłbym tego widoku na cokolwiek innego. Jak skończę z siatkówką, to zamieszkam w spokojnym miejscu nad taką plażą. Tylko, że znajdę sobie rzadko odwiedzane miejsce.

- Wiesz, że zawsze chciałam mieszkać nad samą wodą?

- Ja też. Może być nawet jezioro, byle było cicho.

- Znam odpowiednie miejsce. Może kiedyś ci je pokażę.

- Idziesz do wody?

- Pewnie! Tylko zdejmę sukienkę i ruszam.

- Mówiłem ci już, że ślicznie wyglądasz?

- Chyba jeszcze nie miałeś okazji.

- To mówię teraz. Ślicznie wyglądasz.

- Dziękuję. Teraz chodź się kąpać – zaciągnęłam chłopaka do samego brzegu, a później wskoczyłam na barana i krzyknęłam – Wio!

Posłuchał się, jak nigdy. Szybko wbiegł w dość sporą falę i zanurkował ze mną na plecach. Kiedy tylko to zrobił odczepiłam się od niego i odpłynęłam najdalej jak potrafiłam na jednym wdechu. Kiedy się wynurzyłam, się jakieś siedem metrów dalej i poszukałam wzrokiem Aleksa. Stał w tym samym miejscu i rozglądał się za mną. Schowałam się pod wodą, kiedy spojrzał w moim kierunku. Postanowiłam, że go nastraszę. Podpłynęłam dość blisko i czekałam. W końcu odwrócił się w stronę plaży i zamierzał iść do naszego miejsca, kiedy dałam nurka i złapałam go za nogę. Wydarł się, co było słychać nawet pod powierzchnią, potem zrobił to samo, co ja przed chwilą. Zanurkował i chwycił mnie w ramiona, bo nie zdążyłam uciec. Poza tym, można sobie wyobrazić, że dwumetrowy człowiek, na dodatek siatkarz o dużym zasięgu skacząc do wody dosięgnie daleko. Chłopak wynurzył się ciągnąc mnie za sobą.

- Proszę, nigdy więcej tak nie rób.

- A co dostanę? Bo wiesz, nie ma nic za darmo… - pocałował mnie dość mocno i dobrze, że mnie trzymał, bo pewnie bym upadła.

- Wystarczy?

- No nie wiem… - ponowił gest.

- A teraz?

- Już lepiej. Ale wiesz, że ja umiem uciekać, prawda?

- Doskonale wiem.

- To pa! – krzyknęłam i wyślizgnęłam się z jego uścisku. Odpłynęłam kilka metrów i poczułam, jak ktoś mnie łapie za brzuch, próbując wyciągnąć. Wyrywałam się jak mogłam, ale poniosłam klęskę.

- Tym razem ci nie wyjdzie.

- Marcin?!

***

Mam nadzieję, że będzie się podobać. Może jakieś propozycje odnośnie tego, co mam zrobić z Marcinem? I tak zrobię tak, jak będzie według mnie odpowiednio, ale podpowiedzi możecie dawać XD

Od dziś chyba nigdy nie rozstanę się ze słuchawkami, w nich są lepsze dźwięki, niż zazwyczaj na około mnie. ,,Hip-Hop nigdy stop''.

Pozdrawiam ;*